خانه ي امن من

تو شده اي خانه ي امن من. از پس يك روز شلوغ و پر تنش عبور ميكنم. از حرافي ها روزانه و از بگو مگو ها و از خنده هاي نچسب عبور ميكنم. از آدمهايي كه تا آخرين لحظه پشت در خانه ات هم رهايت نميكنند عبور ميكنم. با ته مانده لبخند و خوش بشي كه با همسايه كناري انجام ميشد وارد خانه مي شوم. در را مي بندم. لبخند از روي صورتم مي افتد. غمي كه همه روز پنهان بود بيرون مي آيد و نفسي ميگيرد . انگار ميگويد" داشتم خفه ميشدم". لحظه اي بسيار كوتاه به در تكيه ميدهم و چشمانم را مي بندم. اينجا تنها جاييست كه ميتوانم اخم كنم. دمق و پكر بشينم و حرف نزنم و نخندم.براي همين تو خانه ي امن مني. چون اينجا لازم نيست نفسم را حبس كنم يا به اعصابم مسلط باشم.

تو خانه ي امني چون اگر وصيتي كنم، آنرا اينجا ميگذارم و ميروم.