پیلگی

چیست این زندگی؟

در رحم متولد می شویم و به حدی از رشد که رسیدیم، جایمان تنگ می شود و دنیای درون مادر را ترک می کنیم. از کودکی که عبور میکنیم اتاق برایمان کوچک می شود و از خانه بیرون می رویم. کم کم شهر را ترک می کنیم. کشورمان را ترک میکنیم... دنیا برایمان کوچک می شود. 

اسناد جعلی کشور دیگری را در دستم نگاه میکنم. می خواهم بروم. ولی میدانم آنجا هم برایم کوچک است. میدانم چون که قلبم تحت فشار است. انگار که سقف این آسمان زیادی پایین است. دنیا تنگ است. کوچک است. 

اسیر کوچکی اش نشویم. بجای فرار از سقف های کوتاه، دلمان را بزرگ کنیم و دیگران را زیرش پناه دهیم...

از پیله شدن نترسیم. این دلتنگی ها را گردن هم نیاندازیم. میدانی دلش تنگ است؟ سراغش را بگیر. و لذت ببر از اینکه وجودت باعث آرامش دیگران است. اگر از دوری ات ناارامند، آرامشان کن. لطفشان کن. خدای اسیر ثواب و گناه نباش. دنبال جزا و پاداش نباش. انسان باش. آزاد باش و ورای همه خدایان تاریخ ، بخشنده ترین موجود هستی باش. از خودت ببخش و از خودت بگذر...