ارنی... لن ترانی

روی بلند ترین قله ی واقع در عمیق ترین دره ها، مات و مبهوت نشسته بودم. به سقوط اعجاب آورم فکر میکردم که ماه ها طول کشید. حالا که باورش کرده ام دوباره دارم درون پاهایم حس میکنم میل ایستادن را. میل دنبال تو گشتن را.

کدام تقدیر و کدام حکمت توجیه من است؟ سکوت من اجبار کدام خدا بود؟ و اصلا من را چه به دخالت در دعوای خیر و شر... بگذارم خدای نیکی و اهریمن هم را تکه تکه کنند در درونم... من انسانم و خارج از آنها، بزرگتر از آنها به زیستنم به سمت شاخه ی بی برگ صلح ادامه میدهم. ذره ذره از ریشه تا نوک شاخه می روم و جوانه می شوم. برگ میشوم.

و این مدرن ترین حالی است که یوسف در عمق چاه برادرانش و یا در زندان زلیخای تقدیرش می توانست پس از رفتن راحیل داشته باشد.