کن فیکون

چهره ی شهر عوض شده. ماجرای جدیدی شروع شده. آدم ها پشت چراغ قرمزها بهم نگاه می کنند. رهگذرهای خیابان در فکر فرو رفته و راه می روند. شاید دارند به این فکر می کنند که همه مان هنوز زنده ایم...

ما هستیم... همین جا درون چیزی که خودمان خلق کرده ایم. ماه را با طنابی دور زمین نگه داشته ایم که جایی نرود. خورشید را هر صبح بیدار می کنیم که بتابد... و خودمان هر روز تغییر می کنیم. حواسمان که سر جایش باشد، به سمت بهتر شدن، به سمت امید تغییر می کنیم... تغییر بهترین خصلت انسان هاست.

شاعر شعرهای کافرانه، آن استاد مست عرفان را دیدم که با خود زمزمه می کرد" إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَيْئًا أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ "