چو نسیمی ای مه که برد چون کاهم

تسلی بخش و قدرتمند، همه اراجیف عرفانی را دور ریخت و همه مراقبه ها را بر هم زد. این بار ناشناس عالم شد و همه چیز پنهان پشت هفت در زلیخا محفوظ ماند.
آهسته...
دنیا با یک ایده جدید شکل گرفت.

این بار دیگر نه من هستم و نه تو. این بار دیگر نیستیم که دل هم را آزرده کنیم. این بار من نوباوه درختی می شوم و فارغ از همه ثروت ها، سایه و ثمر میدهم...

مثل همه نکته هایی که حافظ گفت و کسی گوش نداد... مثل همیشه... مثل دنیای بی اعتنا به ساکنینش... من...